Lyrikzeitung & Poetry News
Das Archiv der Lyriknachrichten | Seit 2001 | News that stays news
lid
Rajzel Żychliński
(* 27. Juli 1910 in Gąbin, Polen / Russisches Reich; † 13. Juni 2001 in Concord, Kalifornien)
DAS GEDICHT
Wenn man ein Gedicht schreibt,
sagt einer, es ist schön,
einer, es ist unanständig.
Einer gähnt,
ein anderer hustet.
Und die Sonne weiß gar nichts
von dem schönen Gedicht,
auch die Katze nicht,
auch die Maus nicht.
Und das Haus ist weiterhin von Stein,
der Tisch von Holz.
Doch das Wasser im Glas,
das ich trinke,
ist jetzt süß
und grasgrün.
Ich erhebe es
höher als meinen Kopf
und sinke dreimal
in die Knie.
Und küsse den Tisch
und das Haus
und such in allen Winkeln
nach der kleinen Maus.
lid
is woss, as men schrajbt on a lid?
ejner sogt, ss’is schejn,
ejner – ss’is miess.
ejner genezt,
ejner husst;
di sun wejsst gomischt
fiin dem schejnem lid.
un nischt di kaz
un nischt die mojs.
un doss hojs is wajter fun schtejn,
der tisch – fun holz.
ober doss wasser,
woss ich trink in glos,
is demolt siss
un grin wi gros.
ich hojb ess hojch –
hecher fun majn kop
un los sich ojf di kni
draj mol arop.
un kusch dem tisch
un kusch doss hojs;
un such in ale winkelech
di klejne mojs.
Aus: Rajzel Żychlinski, di lider. Die Gedichte. 1928-1991. Jiddisch und deutsch. Hrsg. u. übertragen von Hubert Witt. Frankfurt: Zweitausendeins, 2003, S. 818f.
One Comment on “lid”
Kommentar verfassen
Neueste Kommentare
 | robertuhlen bei El Silencio |
 | Camilla Binkele bei Kiew |
 | ranranshi bei Für die Aufmerksamkeit |
| ranranshi bei Das Geschenk |
| Cologne Chris bei An seine spröde Geliebte | |
 | lyrikzeitung bei An seine spröde Geliebte |
| lyrikzeitung bei An seine spröde Geliebte |
| Cologne Chris bei An seine spröde Geliebte | |
 | Anne Bennet bei um١rمûنg |
Im Netz seit 1.1.2001
|
|
|
Lyrikzeitung & Poetry News 
Lesung des Gedichts auf jiddisch:
[audio src="http://www.yiddishpoetry.org/Anthology/poets/zykhlinsky/Lid.mp3" /]
ליד
⸮איז וואָס, אַז מען שרײַבט אָן אַ ליד
איינער זאָגט, ס´איז שיין,
איינער – ס´איז מיאוס.
איינער גענעצט,
איינער הוסט:
די זון ווייסט גאָרנישט
פֿון דעם שיינעם ליד.
און נישט די קאַץ
און נישט די מויז.
און דאָס הויז איז ווײַטער פֿון שטיין,
דער טיש – פֿון האָלץ.
אָבער דאָס וואַסער,
וואָס איך טרינק אין גלאָז,
איז דעמאָלט זיס
און גרין ווי גראָז.
איך הויב עס הויך –
העכער פֿון מײַן קאָפּ
און לאָז זיך אויף די קני
דרײַ מאָל אַראָפּ.
און קוש דעם טיש
און קוש דאָס הויז!
און זוך אין אַלע ווינקעלעך
די קליינע מויז.
(http://www.yiddishpoetry.org/Anthology/poets/zykhlinsky/Poem_ENG.html)
LikeLike