Ihr Himmel aber sagt: Warum?

Heute vor 80 Jahren wurde der jiddische Dichter Jizchak Katzenelson kurz nach der Ankunft im Konzentrationslager Auschwitz ermordet. Heute ein Auszug, die ersten 3 Strophen aus dem 9. Gesang seines „Großen Gesanges vom ausgerotteten jüdischen Volk“.

Neunter Gesang
DEN HIMMELN

1
So fing das ganze Elend an. Ihr Himmel aber sagt: Warum?
Für was das alles? und für wen? Gott, wer zum Teufel hat daran
'ne Freude, daß man uns beschämt? Womit hab'n wir verdient 
Daß wir erniedrigt werden, hier auf dieser großen Erd 
Taubstumm ist unser Erdenball geworden, er hat beide Augen ja 
Feig zugedrückt. Ihr aber schaut es euch brutal gemütlich an 
Das blutge Schauspiel aus der Himmelsloge von da oben, doch 
Es hat euch offenbar das Innerste nach Außen nie verkehrt

2
Nicht mal den Wolkenschleier nahm sich euer Himmelsblau 
Das billige. Gesuhlt hat sich die falsche Sonne in dem Rot 
Stumpfgrausam wie ein Henker hat der Sonnenball 
Im Blutrausch sich herumgekugelt um die Erde rum 
Frau Luna, sündig wie 'ne alte Hure auf dem Strich 
So ging sie Nacht für Nacht auf Tour, so tief verroht 
Die Sterne lachten dreckig so wie eh und je auf uns herab 
Sie blinzelten mit blödem Mauseblick und blieben stumm

3
Haut ab! euch Himmel schau ich nicht mehr an, für mich 
Seid ihr gestorben, falsch und herzlos wie ihr seid 
Ihr Himmel seid so abgestumpft, so elend niedrig da 
In eurer kalten Höhe, satt hab ich euch, gründlich satt 
Und hatte mal an euch geglaubt, euch anvertraut 
Mein Lächeln, meine Tränen, all mein Herzeleid 
Ihr seid nicht besser als die Erde, die hier unten sich 
In einen großen Haufen Dreck verwandelt hat

Deutsch von Wolf Biermann, aus: Jizchak Katzenelson, Dos lied vunem ojsgehargetn jidischn volk. Großer Gesang vom ausgerotteten jüdischen Volk. Wolf Biermann. Köln: Kiepenheuer & Witsch, 1994, S. 97

ט. צו די הימלען

אַזוי האָט זיך עס אָנגעהויבן, באַלד
 אין אָנהויב ... הימלען, זאָגט פאַרוואָס? אָ, זאָגט פאַרווען?
 פאַרוואָס אָ, קומט עס אונדז אַזוי 
פאַרשעמט צו ווערן אויף דער גרויסער ערד? 
די ערד טויב־שטום, האָט ווי פאַרמאַכט די אויגן... 
איר הימלען אָבער, איר האָט דאָך געזען, 
איר האָט זיך צוגעקוקט פון אין דער הויך, 
פון אויבן, און ניט איבער זיך געקערט!

ניט פאַרוואָלקנט האָט זיך אייער ביליקע די בלוי 
און האָט ווי שטענדיק פאַלש געשעמערירט, 
די זון אין רויטן ווי אַ תלין גרויזאַם האָט 
אין שטענדיקן געקוילערט זיך אין קרייז, 
די לבנה, ווי אַן אַלטע הור, אָ זינדיקע, 
איז אין די נעכט אַרויס אויף איר שפּאַציר, 
און שטערן האָבן צוגעוואונקען שמוציק, 
געפינקלט מיט די אויגעלעך ווי מייז.

אַוועקט! איך וויל אויף אייך ניט קוקן, 
איך וויל ניט זען אייך, ניט וויסן פון אייך מער! 
 - אָ הימלען פאַלשע, אָ, גענאַרערישע, 
נידעריקע הימלען אין דער הויך, אַך, ווי מיר פאַרדריסט
איך האָב אַמאָל געגלויבט אייך, פאַרטרויט מיין פרייד, 
מיין אומעט אייך, מיין שמייכל און מיין טרער, 
איר זענט ניט בעסער פון דער מיאוסער דער ערד, 
דער גרויסער הויפן מיסט!